आर डी चौधरी सर आणि शिस्त (२६/०३/२०१५) लेख-१२

         जी डी आर्ट चा डिप्लोमा करून आलेल्या मुलांना डीप ए एड ला खूप शिस्तीत वागायची वेळ येते आणि त्यातल्या त्यात जर ती अति शिस्त असेल तर मग काय बोलायचे....सरांची शिस्त फार कडक होती.मुलांनी वर्गात वेळे वर यायला हा त्यांचा अट्टाहास असायचा.
मुंबई तील लोकांना वेळेचे म्हह्त्व खूप असते, मुंबईतील माणूस हा सेकंदावर चालणारा,,,काही सेकंद जर लेट झाला तर ट्रेन निघून जाणार आणि त्याला घरी पोचायला हि वेळ होणार, असच काही आमच्या वर्गातील सर्वांच होत,,,,कुणी ही उशिरा आल तर त्याला काही वेळबाहेर उभे राहून वाट पहावी लागत असे,,,जर सरांनी हिरवी झेंडी दाखवलीच तरच त्याची एन्ट्री वर्गात होत असे.
कधी वेळे हून कधी रंगीत शर्ट हून वर्गाबाहेर ,,,,,kk साठी तर हा अनुभव बऱ्याच वेळा यायचा.

वर्गात कचरा करायचा नाही,कचरा केला तर डेक्स मध्ये टाकयचा म्हणे ,,नेहमी निलेश ला सांगायचे,,,, आल लक्ष्यात. नाशिक अन पुणे च्या मुलावर तर त्याचा खूपच राग असायचा ,,,का ते मात्र शेवटपर्यंत कळले नाही.मग तो तेजाळे असो वा गोकुळ,,,,पुण्याहून येउन हि नाशिक चा अन चित्रकलेच्या क्षेत्रातील प्राध्यापकाचा मुलगा असल्याचा नयन नगरकर ने हि चांगलाच अनुभव घेतला.क्रिकेट खेळताना गोकुळ चा पाय मुरगळला होता, पायाला प्लास्टर केल होते पण त्यांना त्याच काहीच वाटल नाही कारण म्हणे तो त्या दिवशी वर्गातच नव्हता,,,,,,मग तो वर्गात नव्हता म्हणून त्याची जबाबदारी नाही घेतली त्यांनी. माझ्या विषयी मात्र वेगळेच घडायचे.

निघायला उशीर झाला म्हणून मी कॉलेज ला गेलो नव्हतो,,,मात्र मी वासुदेव कामात सरांचे जहांगीर ला प्रदर्शन होत.त्या प्रदर्शनाला हजर होतो आमच्या वर्गातील बरीच मुल हि होती. आम्ही सर्व ते प्रदर्शन एन्जोय करत होतो. त्या प्रदर्शनाला अभिनेते नाना पाटेकर आलेले होते,,,,मी नाना चा चाहता आहे, त्यामुळे मी मित्रांना म्हणालो ,,,यार मला नाना ला भेटायचे. आणि लगेच नाना पाटेकर कडे जाऊन,,, ,मीच बळजबरीने,,,,,नाना चा हातात हात घेत,,,मी नाना ना म्हणालो , "happy new year सर " ते हि मला same to you म्हणाले, या आनंदाच्या भरात उड्या मारत बाजूला झालो,,,पण हे चौधरी सरांनी बघितले होत. आणि त्याच क्षणी माझ्या आनंदावर सर्व पाणी फिरलं होत. मी गुपचूप मित्रांमध्ये मिसळलो.
या गोष्टीचे पडसाद दुसऱ्या दिवशी माझ्यावर चालून आल होत. अगोदर च्या दिवसी वर्गात नसाल तर त्याच्या कारणासह अर्ज द्यावा लागत असे,अर्ज देऊन ही सर सांगतील तेव्हाच वर्गात बसायचे ,,,मला बराच वेळ ऑफिस बाहेर उभ केल, मग बोलवलं आणि मला म्हंटले जा कॉलेज ला कशाला आला,तुझा जहांगीर अड्डा आहे न जा तिकडेच, आणि हो पालकांना घेऊन यायचं ,,,आणि नंतर वर्गात बसायचं.मी सरांना म्हंटलो, सर माझे पालक रिकामे नाही तुम्हाला भेटायला यायला ,,,आणि त्यांना चित्रकलेतील काही कळत ही नाही, आणि तरीही त्यांना तुम्हाला भेटायला यायचे तर १५०० रु लागतील न त्यांचे २ दिवसाची मजुरीही डुबेल म्हणजे २००० रु खर्च करणे त्यांना सांगितल्या पेक्ष्या मला काढून टाका वर्गातून.
हे एकूण त्यांना माझा खूप राग आला होता,पण नंतर काय वाटले त्याना देव जाणो ,,,,मला वर्गात बसायला सांगितलं.
मला मोबाईल वरून तरी बोलायचे, सर आज येणार नाही कळला आणि मी मोबाईल चार्जिंग ला लावत नाही तोच सर वर्गात आले अन मोबाईल चार्जिंग ला लावलेला काढून घेतला आणि पूर्ण दिवस दिलाच नाही.
कुणी मित्र येऊ द्यायचा नाही, दुसऱ्या विभागात ही जायचे नाही, कुठे गेला तर अर्ज द्यायचा ,,,,असच एकदा शुभांगी राजपूत मुंबई ला आली होती.म्हणून मला भेटला आली,,, मी सरांना मला जायचं म्हणून अर्ज द्यायला गेलो तर नाही म्हंटलेले,,,कुणी आल तर कुठेही जाल का ? या गोष्टी चा मला मात्र राग आला अन त्या रागाच्या भरातच मी तो अर्ज ऑफिस म्हध्ये फाडून टाकला. याहून हि वाद झालाच

चौधरी सर मी अन वाद जणू समीकरणच बनले होते.

JJ मध्ये कलादीप नावाचा उपक्रम असतो ,,,या उपक्रमात प्रत्येक विभागातील विद्यार्थी सहभागी होत असत. दर आठवड्याला एका विद्यार्थ्याचे प्रदर्शन असे वर्ष भर प्रदर्शन भरविले जायचे,,,,ते प्रदर्शन JJ च्या इमारतीच्या तळमजल्यावर लावले जायचं. मी ही सहभागी झालो होतो त्यात,,मी जलरंग आणि कोलाज मधील निसर्गचित्र आणि कोलाज मधील व्यक्तिचित्र लावली होती. आठवडा संपल्यानंतर मी शनिवार असल्याने एक चित्र वर्गात ठेवला,,,,त्या चित्र हून चौधरी सरांनी वाद घातला म्हणे हे चित्र वर्गात ठेवायचे नाही,,,,मी सरांना म्हंटल मी या वर्गाचा विद्यार्थी आहे तर याच वर्गात ठेवणार ना पण,,,,,.आज चा शनिवार आहे सोमवारी मी नेतो परत ,,,पण ते ऐकायलाच तयार नव्हते. शेवटी मी चित्र BFA fy च्या वर्गात ठेऊन आलो.नंतर मला ऑफिस मध्ये बोलाविले मात्र मी ही ठाम होतो त्यांना म्हंटले तुम्ही माझी बाजू ऎका ,,,पण ते म्हंटले मी तुला तुझी बाजू ऎकायला नाही तर माझ ऎकायला बोलवील,,,मी ही नाही ऐकलं त्याचं आणि निघून आलो.
मग तर काही ही कारणाहून मला त्रास देन सुरु झाल होत.
सर आम्हाला अध्यापन हा विषय शिकवायचे ,,सुरवात छान असायची पण शिकवता शिकवता ते त्यांच्या गोष्टी सांगायला सुरवात करायचे मी औरंगाबाद ला हे केल, नागपूर ला अस केल माझा खूप दरारा होता वैगेरे वैगेरे ,,,,,आणि ते खर हि होत त्यांची खूप दहशत jj त ही होती.आम्ही वर्गाबाहेर असल आणि चौधरी सर आले कळला तर लगेच वर्गात पळायचे. सर मधेच अध्यापनाचे शिकवायचे आणि हे जवळ पास ५ ते ६ वाजेपर्यत चालायचं आणि नंतर त्यावर tutorial लिहून सांगत,,,अन ते हि त्या साठी ग्रंथालयाची मदत घ्यायची कोणत्या पुस्तकाचा संदर्भ घेतला तेही लिहायचं.
मुळातच ५ ते १० चा ढ विद्यार्थी मी मला थेअरी म्हंटला कि अंगावर काटा यायचा. आनि एवड्या उशिरा कोठून संदर्भ आणायचे,,,, मी दुसऱ्या दिवशी आलो कि लगेच शिल्पा , निलेश नाहीतर कुणाच्या हि tutorial पाहून लिहून टाकायचो.
आणि सर ते परत लिहायला सांगायचे नाही तर बाहेर घालवायचे आम्हाला,,,असे अनेक प्रसंग वेगवेगळे अनुभव सर्वासोबत घडत होते.

मग पाठ घेण्याची वेळ जवळ आली त्यात नेमक ज्या दिवशी शाळा दिल्या त्या दिवशी मी हजर नव्हतो,,,,असे योगायोग माझ्याशी घडायचे.मग काय सरांना परत खुन्नस काढायची संधी मिळाली, आता मात्र माघार घेऊन गोडीगुलाबीने पाठासाठी शाळा-कॉलेज मिळवणे गरजेचे होते,,आम्ही सर जवळ गेलो तर त्यांनी आम्हाला हुडकून लावले. मग मी जो पर्यत ते बोलवत नाही तो पर्यंत परत गेलो नाही,,,मग त्यांनाच दया आली, वसई ची वर्तक शाळा दिली मला तरी कॉलेज निश्चित होत नव्हत.
शेवटी sir j j school of art च्या ATD वर्गावर शिकवायला मिळालं ,,,,,ते दोन दिवस का हो पण मी JJ त शिकविल. मी खुश होतो. मला कुठला ही खर्च लागत नव्हता कॉलेज च्या पाठासाठी,,,मी ATD प्रथम वर्ष च्या मुलांना डेमो देत असताना वर्गात चक्कर मारली होती त्यांनी आणि पाठीवर थाप मारून कौतूक हि केल होत.

त्यांचे हेतू चांगले होते पण त्यात जी अतिशिस्त होती ती एक वादळ घेऊन आली त्याची काही नियम त्यांच्या लक्ष्यात आली नाही. त्यामुळे मोठे वादळ आल आणि त्या वादळात सर्वच होरपळली.
माझी जशी स्टोरी आहे तशीच थोडीफार वेगळी पण त्रासदायक प्रत्येकाची आहेते काहीना जवळ धरायचे काहीना दूर,,हि त्यांची "फोडा आणि राज्य करा" या म्हणी नुसार खेळी असायची ते आम्हाला पुढे कळला. नयन नगर कर ने तर कॉलेज सोडण्याचा निर्णय घेतला , वैशाली ने तर कॉलेज सोडून हि दिल होत.
ज्याचा त्याला त्रास माहित,,,,म्हणतात न ज्याची जळते त्यालाच कळते.
अतिशिस्तीचे फार वाईट परिणाम झाले त्यातून जो त्रास सर्वाना झाला तो शेवटी एक वादळ घेऊन येण्यास कारणी भूत ठरला.

त्यांच्या शिस्तीत नाही टिकू शकलो आम्ही,.,त्यानंतर एका भावनिक घटनेने सर्वांनाच हलवून टाकल.