बाबा आमटे ,डॉ प्रकाश आमटे आणि कुटुंब यांच्या प्रेरणेतून चिखली शहरात काही तरुण एकत्र आली. त्यांनी समाजातील मनोरुग्ण ,भटके ,गरजू स्त्री पुरुष सेवा सुरु केली,,,या लोकांना रोज जेवण देणे तसेच रविवारी त्यांना अंघोळ घालणे , त्यांची नख काढणे , दाढी करणे. आपल्याकडील कपडे देणे. असा उपक्रम राबवत आहेत.
चिखली शहरात या सेवा संकल्प च्या तरुणांनी एक मुलाखतीचा कार्यक्रम घेतला होता. सागर जाधव नावाचा माझा मित्र त्याच्याकडून मला कळले कि डॉ. धामणे दांपत्य चिखली ला येत आहे. मी आणि सचिन बाजे दोघ त्या मुलाखतीला गेलो. पाहिजे तसी गर्दी नव्हती,,,,कारण तो कार्यक्रम सामाजिक स्वरुपाचा होता आणि तो ही विनामूल्य.असो आपल्याकडे जे विनामूल्य असत त्याला खरच काही किंमत नसते.
मुलाखत सुरु झाली ,,,एक एक किस्सा ते सांगत होते. जशी जशी मुलाखत पुढे जात होती तसे तसे मन भरून येत होते. त्यांची सुरवात कशी झाली त्यांना समाजाने तर सोडा पण सख्या भावकी नेच कस वाळीत टाकल. ते सांगत असताना खूप जन हळहळत होते,,,,मग तो पांडुरंगाचा किस्सा असो वा आक्काचा.त्या हृदयस्पर्शी मुलाखतीने मला ती रात्र झोपच नाही आली…राहून राहून ते किस्से डोळ्यासमोर येत होते. समाजात पाशवी प्रवृतीचे ते स्वरूप एकूण जो त्रास झाला तो कधी पेपर मधील बातम्या वाचून नाही झाली.
या मुलाखती मुळेच मनाने मी त्या कुटुंबासी जोडला गेलो आणि सेवा संकल्प परिवाराशी ही.
सात आठ दिवसापुर्वी मी गेलो होतो संध्याकाळी सेवा संकल्प च्या टीम सोबत,,आम्ही बस डेपो, धान्य मार्केट , शिवाजी रोड, डी पी रोड , खैरु शाह दर्गा,,,, अश्या विविध ठिकाणी जाऊन तेथील गरजूंना खिचडी दिली. किती लोकं आशीर्वाद देत होते.मला आईच्या आजारामुळे परत जाता नाही आल.
नंदू पालवे , नारायण भाऊ , आणि ताई व सर्व सेवा संकल्प टीम यांच कौतुक काय कराव,,,,मी तर नतमस्तक आहे यांच्या कार्यासमोर.
चिखली शहरात या सेवा संकल्प च्या तरुणांनी एक मुलाखतीचा कार्यक्रम घेतला होता. सागर जाधव नावाचा माझा मित्र त्याच्याकडून मला कळले कि डॉ. धामणे दांपत्य चिखली ला येत आहे. मी आणि सचिन बाजे दोघ त्या मुलाखतीला गेलो. पाहिजे तसी गर्दी नव्हती,,,,कारण तो कार्यक्रम सामाजिक स्वरुपाचा होता आणि तो ही विनामूल्य.असो आपल्याकडे जे विनामूल्य असत त्याला खरच काही किंमत नसते.
मुलाखत सुरु झाली ,,,एक एक किस्सा ते सांगत होते. जशी जशी मुलाखत पुढे जात होती तसे तसे मन भरून येत होते. त्यांची सुरवात कशी झाली त्यांना समाजाने तर सोडा पण सख्या भावकी नेच कस वाळीत टाकल. ते सांगत असताना खूप जन हळहळत होते,,,,मग तो पांडुरंगाचा किस्सा असो वा आक्काचा.त्या हृदयस्पर्शी मुलाखतीने मला ती रात्र झोपच नाही आली…राहून राहून ते किस्से डोळ्यासमोर येत होते. समाजात पाशवी प्रवृतीचे ते स्वरूप एकूण जो त्रास झाला तो कधी पेपर मधील बातम्या वाचून नाही झाली.
या मुलाखती मुळेच मनाने मी त्या कुटुंबासी जोडला गेलो आणि सेवा संकल्प परिवाराशी ही.
सात आठ दिवसापुर्वी मी गेलो होतो संध्याकाळी सेवा संकल्प च्या टीम सोबत,,आम्ही बस डेपो, धान्य मार्केट , शिवाजी रोड, डी पी रोड , खैरु शाह दर्गा,,,, अश्या विविध ठिकाणी जाऊन तेथील गरजूंना खिचडी दिली. किती लोकं आशीर्वाद देत होते.मला आईच्या आजारामुळे परत जाता नाही आल.
नंदू पालवे , नारायण भाऊ , आणि ताई व सर्व सेवा संकल्प टीम यांच कौतुक काय कराव,,,,मी तर नतमस्तक आहे यांच्या कार्यासमोर.
सुनिल बांबल.
No comments:
Post a Comment