मी आणि माझा मित्र निलेश भारती आमचा मोबाईल वर सवांद चालू होता,,आम्ही बऱ्याच दिवसानंतर बोलत होतो. आम्ही बोलत असताना खूप विषयावर गप्पा रंगल्या ,,,आणि विषय सापडत नसल्यावर मला बाकी काय ,,बाकी काय ,,,म्हणायची सवय आणि मी असे बऱ्याच वेळा म्हणल्यावर,
तो म्हणाला,,, " सुन्या बाकी माझ्या कडे काही नाही तुझ्याकडेच आहे माझे बाकी ."
आणि आम्ही खूप हसलो. पण ते बाकी मी अजूनही दिले नाही.शेवटी तोच हसत म्हणाला त्या ५० मध्ये तुझ्याकडून १ रुपया तक न लग्नातला आहेर समज…मी म्हणालो ,,,,,''५१ आहेर नको मला मला इझल आहेर म्हणून दे.'' कसे असतात न मित्र ते दिवस नाही परत आयुष्यात येणार .
सध्या तो अतिशय चांगला कलाकार म्हणून नावारूपास आला आहे. नाशिक च्या मोजक्याच चित्रकार मध्ये गणला जातो आज तो जहांगीर आर्ट मुंबई ला त्याचे एकल प्रदर्शन आहे या ओक्टोंबर २०१५ मध्ये,,अश्या अनेक मित्र मैत्रिणीनी मला कॉलेज ला असताना मदत केली. मी काहीची मदत परत केली तर काहीची अजूनही परत करू शकलो नाही. जसे बाकी माझ्याकडे आहे तसेच बाकी माझेही दुसऱ्या कडे आहे .मला वेळोवेळी अनेकांनी मदत केली,,त्यामध्ये रवींद्र तोरवणे सर यांनी काम देऊन आर्थिक मदत केली,,मी याचेकडे बरीच काम शिकत असताना केली ,,,संजय खोचरे ,याचे तर कधी ५० कधी २०० कधी ४०० असे जवळ जवळ १००० रुपये तरी माझ्याकडे बाकी असेल. ,रघुनाथ श्रीरामवार हा माझा खूप जवळचा मित्र याचे हि २००० रुपये माझ्याकडे आहेत.या दोघांचे पैसे परत नाही करू शकलो मी ,,,आज हि माझ्याकडे त्यांची ती तेव बाकीच आहे .
मला इतरांनीही मदत केली ते मी त्यांना पैसे परत करू शकलो,पण त्यांचे ते ऋण नाही फेडू शकणार कधीच त्यामध्ये हृषिकेश चिंचोरे ,शुभांगी राजपूत,चंद्रशेखर अहेर , नमिता पारख, आमच्या मेस च्या मामी,आणि माझे रूममेट व क्लासमेट अश्या ची मदत मला झाली. सर्वांचे आभार .
नमिता ने मी डिप.ए.एड ला असताना १००० रु दिले होते . कॅनवास घ्यायला त्यावर मी जे painting केले होते . ते माझे कायम स्मरणात राहतील. तिचे ते पैसे मी २ वेळेस करून परत केले . त्यातील चित्र विकले नाही पण कॅनवास ची सुरवात मात्र त्या वेळी झाली.
माझा प्रदर्शक चा शो असो वा लीला चा मला अहेर , रघु ,हृषी आणि अमोल यांनी मदत केली आणि मी छोटे छोटे प्रदर्शन करू शकलो,,,,,सर्वांना सलाम
सुनिल बांबल
No comments:
Post a Comment