कॉलेज च्या आठवणी ,,२९/०५/२०१६

कॉलेज च्या आठवणी(भाग १/१)

अभिनव कला महाविद्यालय मध्ये शिकत असताना तेच ते व्यक्ती मॉडल असायचे ,,,बऱ्याच वेळा खप कंटाळा यायचा . आम्ही वेगळ मॉडल आणायचं ठरवलं ,,पार्किंग मध्ये एक म्हातारा मनुष्य पैसे मागत होता . आम्ही त्याला म्हंटले ५ तास बसायचे फक्त ,,६० रुपये देऊ . ५ दिवस यावे लागेल . तो म्हणाला .
मी मनात चित्र तयार केल होत ,,,मला त्याचा जसा चा तसा अवतार पेंट करायचा होता ,,,तसा मी केला . मुलांनी काका इकडे बघा तिकडे बघू नका ,,,यात तो जाम कंटाळला . अजून ५ दिवस बाकीच्या साठी बसा म्हंटले तर म्हणाला ,,,,पोराहो मी नाही येत तुम्ही देत त्यापेक्षा मी भिक मागून कमवितो. खरय राव .
कला महाविद्यालये आजही मॉडल ला खूप कमी पैसे देत . मॉडल म्हणून काहीच्या पिढ्या खर्ची झाल्या ,,,मोबदल्यात मात्र तुरळक वाढ झाली असेल ,,,,,असो .

कॉलेज च्या आठवणी (भाग १/२) / सुनिल बांबल ,,२९/०५/२०१६

अभिनव ला तेच ते व्यक्ती मॉडल असायचे ,,,बऱ्याच वेळा खप कंटाळा यायचा .बहुतेक सर्व कॉलेज ला हाच प्रोब्लेम असतो. अभिनव चे एक मॉडल विसरणे खूप अवघड आहे , शिक्षक कायमस्वरूपी नव्हते मात्र हे काका कायम होते ,,,कदाचित आता हि असेल . ,
मी खूप दिवस तर त्यांना साधू महाराज समजायचो ,,,कायम भगवी वस्त्र परिधान केलेली असायची ,,भली मोठी दाढी वाढलेली तसेच केसाच्या बटाही वाढलेल्या ,,,जणू काही नाशिकच्या कुंभ मेळ्यातील साधू च . .
नंतर कळले ते साध्य पुरुष नसून त्यांचा कायम स्वरूपी पोशाख च तो . आणि नंतर कळते ते पुण्यातील जवळपास सर्वच कॉलेज ला जात.

एलिमेंटरी पासून ते डिप्लोमा संपेपर्यंत त्यांचेच जास्त चित्र केली आम्ही .
डिप्लोमाच्या वर्षी तर ५ ते ६ मी या साधू चेच चित्र केली होती ,,,,कधी पाठीमागचा भाग बदलायचा , कधी नुसते रंग ओतायचे. .
या मॉडल चे काही डिप्लोमाच्या वर्षी चे वर्ग काम. एकाच व्यक्तीला रंगवताना ते हि नेहमीच खरच कंटाळा येतो ,,,,पण मज्जा यायची .

कॉलेज च्या आठवणी (भाग १/३) / सुनिल बांबल ,,२९/०५/२०१६

मला व्यक्तीचित्राची तशी काही खास आवड नव्हती ,,,मी जेव्हा संजय खोचरे आणि सोमनाथ च्या रूमवर राहायला आलो आणि हळूहळू मला त्यात रस वाढू लागला, पहिल्या दोन्ही वर्षी मी तैल रंग या माध्यमात चित्र रंगवायचो. रंग खूप महाग पडायचे म्हणून मी ठरवलं कि अडव्हांस पासून जलरंगात च व्यक्तिचित्रण करायचे . मनासी पक्क केल होत.
आम्ही रूमवर आलेल्यांना मॉडल बसवाय चो ,,,आणि कॉलेज हि काम व्हायचं.
आम्ही राहायचो ते ठिकाण म्हणजे बोन्दार्डे वाडा …या वाड्या च वैशिष्ट म्हणजे चार मधील ३ रूम मध्ये अभिनव ची मुल राहायची ,,,रात्री १ ते २ वाजे पर्यंत रोज कधी व्यक्तिचित्रण तर कधी गप्पा टप्पा चालायच्या. मग सकाळी उशिरा उठायचे.
सर्वाना सकाळी ७:३० चे कॉलेज असायचे ,,,४ रूम मिळून बाथरूम -टोयलेत एकच.
मग कॉलेज ला कधी वेळेवर जाऊच शकलो नाही. तावरे सर कायम रागवायचे त्यांनी डायरी केली होती उशिरा येणार्याची … दुर्दैव आमच च .
कायम नाव असायचं आमच ,,,,

उशिरा आल कि मग व्यक्तिचित्रण च्या दिवसी हवी ती जागा भेटत नसे ,,,त्यामुळे मात्र सर्व बाजूने व्यक्तिचित्रण करता आले .
परीक्षेला कुठे हि बसविले तरी मनात भीती राहिली नव्हती… अभिनवला मज्जा यायची. आता ते कॉलेज चे दिवस पुन्हा येणे नाही ,,,,आठवणीत रमताना मागे, वळून पाहताना ,,,,ते मंतरले ले दिवस आठवले की बर वाटते.