MVA I

संपत मिस्त्री (दादा)

 संपत मिस्त्री (दादा)

मी हा फेसबुक वर लिहलेला काही वर्षापूर्वी चा लेख ,,,आज fathers day असल्याने आज ब्लॉग वर share करत आहे .अगोदर च्या लेख मध्ये काही ही काटछाट न करता येत पोस्ट करतोय.  

५ डिसेंबर २०१७ ला दादा आम्हा सर्वाना सोडून गेले. मी कधीही त्यांच्या विषयी जास्त लिहिले नाही वा उल्लेख केला नाही.

दादा विषयी थोडं सविस्तरपणे लिहावं वाटलं म्हणून आज लिहायला घेतलं.

माझे वडील तसे शांत स्वभावाचे. 

वेळप्रसंगी रागीट ही होते ,,,पण जास्त शांतच.

साधं राहणीमान ,,पांढऱ्या रंगाचे नेहरुशर्ट आणि पायजमा. पायात साधाच बूट. ( त्यांच्या भाषेत सांगायचे तर खेटर ) 

शर्ट च्या खिशात दोन-तीन डायऱ्या.

डायरीत कुणाचे फोन नंबर , पत्ते, घेतलेलं कामाची माप,,, आणि काही आकडे.

मी बऱ्याच वेळा त्यांना लाडाने पैसे मागायचो,,,लवकर नाही दिले तर खिसे चाफलायचो. बहुतेक वेळा त्यात लॉटरी चे तिकीट असायचे. 

ते शहरात जायचे तो पर्यंत नेहमीच लॉटरी चे तिकीट आणायचे. 1 लाखाच्या लॉटरी पासून ते 25 -50 लाख पर्यंत च्या लॉटरी असायच्या.पण कधीही माहेरच्या साडी सिनेमात विक्रम गोखले ना लागलेल्या लॉटरी सारखी लॉटरी त्यांची खुलली नाही. त्यांना आशा असावी आज ना उद्या लखपती होऊ म्हणून ते कायम लॉटरी तिकीट घेत राहिले.

त्यांचं आयुष्य तस खडतर च म्हणावं लागेल.

आजोबा पासून त्यांच्या जीवनाची सुरवात ,,,,त्यामुळं आजोबा विषयी थोडं.तस आई-वडील कधीमधी सांगायचे…

माझे आजोबा शेळगाव आटोळ येथून चिखलीला आले होते.त्यांची बहिण चिखली ला राहायची. आजोबा हेल्यावरून (म्हशीचा नर ) गावोगावी किराणा विकायचे,,पंढरीची वारी आली कि वारकरी व्हायचे.

माझे वडील, काका आणि आत्या असे हे तीन भावंड होते. माझ्या वडिलांचा जन्म १९३८ चा,, वडील मोठे नंतर काका व आत्या.

काका 3 वर्षांचे असताना आजी देवाघरी गेली,,,त्यावेळी आत्या तर सहाच महिन्याची होती. 

आई नाही अन वडील विठोबा भक्त मग त्या मुलांचे काय हाल असेल विचार न केलेलाच बरा.आत्या अगदीच लहान असल्याने आजोबा शेळगाव हुन त्यांच्या बहिणीकडे चिखली ला आले. चिखली येथील पूर्वी गौरक्षणवाडी नाव असलेल्या अन सद्यस्थितीत रामानंद नगर येथील मारोती संस्थान मंदिराच्या पारावर दिवस जात असे. त्यांचं बालपण या पारावर च गेलं.

परिस्थिती अशी असल्यानं वडील जास्त शिकू शकले नाही. वर्ग पाचवीत गेले असता त्यांना शाळा सोडून काम करावं लागलं.

कदाचित अजून दोन एक वर्ग शिकले असते तर त्याकाळात नोकरी ला लागले असते,,, पण हे जर तर .

असतं नशीब कुणाचं .

तस मी नशीब वैगेरे विश्वास ठेवत नाही ,,,कर्मावर विश्वास आहे माझा. 

पण नव्यानंव टक्के प्रयत्न आणि एक टक्का नशीब अस समीकरण मानतो.

काका मात्र शिकले ,,,पुढे नोकरी ला लागले.शिक्षक ते हेडमास्तर असा प्रवास करत त्यांनी वेळेअगोदर निवृत्ती  घेतली.

त्यांचे जुने दिवस माझे आई-वडील सांगायचे ,,,ते ऐकून पोटात कालवाकालव व्हायची. त्याचं लहानपण खूप कठीण होत.

तीन भावंडा साठी थोडेसे तांदूळ चा भात टाकायचे. 

तो शिजत असताना त्यात खूप सार पाणी टाकायचे.

ते फोडणी दिलेलं पाणी गरम झालं की अगोदर ते गरम पाणी तिघेही प्यायचे नंतर उरलेला तांदूळ शिजला की थोडा थोडा भात खाऊन कशी तरी वेळ मारून न्यायचे. हे लिहिताना माझे डोळे भरून आलेत. त्यांनी आमच्या वर इतके वाईट दिवस येऊ दिले नाहीत.

बहुदा आई-वडील दोघांच्या कष्टाने इतके वाईट दिवस आम्हाला दिसले नसावे. 

माझ्या तर डोळ्यासमोर ते प्रसंग च उभे ठाकायचे. 

वडिलांनी शाळा सोडून मिळेल ते काम करणं सुरू केलं.

काम करता करता श्रीधर मिस्त्री च्या हाताखाली त्यांनी सुतारी काम शिकले जोडी ला हरी मिस्त्री असायचे. बहुदा आमच्या दादा च्या तारुण्यातला त्यांचा जिगरी दोस्ताना असावा. त्या दोघांचा एक फोटो आहे तरुणपणी चा, "फुल्ल जंटलमन" वाटतात त्यात ते दोघंही. 

मी ATD ला असताना त्या फोटोवरुन ग्राफ टाकुन त्यांच पोस्टर कलर मधे पोट्रेट करण्याचा अयशस्वी प्रयत्न केला होता......आता मात्र इतरांच्या आई-बाबा चे पोट्रेट करुन देतो. 

त्यांचा सुतारकामाचा व्यवसाय हळूहळू वाढला.

सुतार काम करण्यात आयुष्य खर्ची झालं.

त्यांना होणारा त्रास कधीही त्यांनी बोलून दाखवला नाही.

कधी जेवणावर ताण काढला नाही.

जस समोर आलं ते खाल्लं.

संपत मिस्त्री या नावाने ते फेमस होते ,,,,बांबल हे आडनाव त्यांच्या व्यवसायात थोड्याफार लोकांनाच माहीत असावे. 

शेवटी मी फोटो फ्रेम करून आणताना तेथील माणसाने संपत मिस्त्री म्हणून ओळखले. कधी झालं कसं झालं हे आपुलकीने विचारले.

एकदा असच डीएड कॉलेजच्या कॅन्टीन मधील तवर आजोबा नी माझ्या बाबाने केलेल्या अलमारी ( लाकडी कपाट) मला दाखवल्या. 

बऱ्याच लोकांचे घर त्यांनी त्यांच्या कलाकुसरी ने सजवलं  होतं. कामात वेळ लागत असे.आजच उद्यावर व्हायचे.

कधी लोकांचे बोलणं खावं लागायचं तर कधी प्रशंसा होतं असे.

मी ही माझ्या वडिलांच्या कामात मदत करत असे कधी रंधा मारण्यासाठी तर कधी करवत ने लाकडे कापण्यासाठी.

पण माझ्या वडिलांना आम्ही कधीही या व्यवसायात यावे असे वाटले नाही.

त्यांनी शिक्षणावर भर दिला,,,पण परिस्थिती नाजूक असल्याने आणि आम्ही शिक्षणात जेमतेम असल्याने खास प्रगती करू शकलो नाही.

मी चित्रकला च शिक्षण घेतलं.

ते ही थोडं थोडक नाही तर ,,,, ATD, GDArt, Dip.A.Ed  अस विविध पदविका केल्या . एवढे शिकल्यावर सरकारी बिना पैशाने नोकरी मिळेल अशी आशा होती. पण ती पूर्ण होऊ शकली नाही. 

चित्रकलेमुळे मी आमचं घर उभं करू शकलो हे मात्र ते प्रत्येकाला आवर्जून सांगत असे. 

शेवटी शेवटी वडील कुणाला जास्त ओळखत नसे ,अंघोळीचा कंटाळा करत असत ,कटिंग दाढी करायला टाळायचे, बऱ्याच वेळा मी घरीच त्यांची मशिन ने कटिंग दाढी करायचो.

 

रवी दादा अन काका मध्ये त्यांचा खूप जीव होता ,,,ते आले की त्यांना खूप बरं वाटायचं. नवोदय शाळेत नोकरी ला असल्याने रवी दादा ची चिखली ला भेट कमी व्हायची,,,,ते चिखली ला आले की आमच्या घरी येत दादाची विचारपुस करत.आपुलकी च जे नातं असते ना ते असच असत.  

तो त्यांचा शेवटचा दिवस माझ्यासाठी खूप धक्कादायक ठरला.

ते त्या दिवशी रोज पेक्षा उशिरा उठले . पडून पायाला लागण्याच निमीत्त झाल,,आजारी नसतानाही त्यांचं अचानक जाण्यानं मी पुरता खचून गेलो. तो दिवस आणि ती वेळ डोळ्यासमोर आली की मला काहीच सुचत नाही, मन गहिवरून येत. ते जेथे जेथे बसायचे तेथे ते आजही बसले आहेत असा भास होतो. त्यांची खूप आठवण येते.

एकदा गेलेलं माणूस परत दिसत नाही ,,,,आपण त्या माणसाच्या आठवणी जपण्याचा , आठवून मन हलकं करण्याचा प्रयत्न करतो. 

दादा च्या विविध आठवणी साठवून आहेत, मनात दाटलेल्या आहेत.त्यांना काही प्रमाणात आज वाट मोकळी दिली

" हे दरवयतं"

बुलडाणा जिल्ह्यातील  असलेलं ,,,चांडोल ,,,गाव.
या गावचा Vaibhav Deshmukh .

वैभव ने अतिशय स्ट्रगल करत स्वतःची कविता जोपासली.
माझी त्याची ओळख औरंगाबाद ला असताना झाली.
मी ATD करत असताना वाघ च्या वाड्यात रूम भाड्याने राहायचो.
मी ,शिंगणे ,साखरे,सुरेश वाघ असे रूममेट होतो. बाजूच्याच रूम मध्ये वैभव देशमुख राहायचा. तो पेंटर च काम करायचं. आम्ही चित्रा वाले असल्याने पेंटर सी आमचं चांगलं जमायचं.
अनेक त्याच्या कविता तोंडी पाठ असलेल्या आम्ही ऐकायचो,,,त्यासोबत अनेक प्रसिद्ध गीत ही त्यांच्या मुखातून ऐकायला भेटायची.
दिल्याघेतल्या वचनांची शपथ तुला आहे ,,,असे मंत्रमुग्ध करणारी गाणी असो वा त्याच्या स्वतःच्या कविता.
वेळ कसा जायचा समजत नसे.
बऱ्याच वेळा आम्ही त्याला म्हणायचो ,,,तुमच्या एवढ्या साऱ्या कविता आहे ना मग ,,,,,पेंटर तुम्ही कविता संग्रह काढा राव.

स्वतःच्या कविता बरोबर ते इतरांच्या ही कविता सादर करत.
काही शब्द मला आठवतात,,,

कदाचित मीच वेडा असेल
भूगोलाच्या पुस्तकातील धडा असेल

ती मात्र कविता,,,,,ती मात्र कविता
भाषेच्या पुस्तकातील.

अश्या अनेक कविता ते सादर करत.

मग मी पुण्याला गेलो,,,,मग कधीतरी औरंगाबाद ला आलो तर भेट व्हायची. मग त्यांनी पार्टनर मध्ये पेंटिंग शॉप ही टाकलं होतं.
पुढे काळ सरकत गेला ,,,स्ट्रगल ही चालूच होत.
माझं ही स्ट्रगल चालू होत आज ही चालूच आहे. हळूहळू संपर्क कमी झाले ,,, फेसबुक वर कधी कधी बोलणं होत असे.
त्याच्या कवितासंग्रह साठी मुखपृष्ठ म्हणून चित्र हवं होतं,,,माझ्याकडून फोटो पाठवे पर्यंत उशीर झाला होता.
बाणगंगा कडून त्याचा "तृष्णाकाठ" प्रकाशित झाला होता.
पुढे त्या संग्रहाला अनेक पुरस्कार मिळाले ,,,,अनेकांनी त्याची पुस्तकं संग्रहित केले.
मी खूप शोध घेऊन ही मला मिळाले नाही.
हळूहळू त्याचा ग्राफ उंचावत गेला ,,,त्याला वेगवेगळ्या काव्यसम्मेलनातून बोलावणं येत असे.
त्याच्या लेखणीतून कागदावर उतरलेले शब्द ,,,गीतरुपी मालिका आणि चित्रपटातून लोकांच्या श्रवणात आली.

त्याने लिहिलेल्या गीत असलेल्या चित्रपटास राष्ट्रीय पातळीवर पुरस्कार ही मिळाले.

सध्या त्याची नाळ,,,,,नाळ या चित्रपटाला जोडलेली गेली आहे. नागराज मंजुळे च्या नाळ या चित्रपटातील सध्या गाजत असलेली गीतं त्याचा लेखणीतून आली आहेत.

सध्या गाजत असलेल्या गीतांपैकी  "हे दरवयतं"  हे गीत वैभव च्या लेखणीतून आलंय.

सध्या हा चित्रपट आणि गीतं धुमाकूळ घालत आहे.
त्यातील जाऊ दे न व हे गीत त्यातील संगीतकारांनी लिहिलं आणि संगीतबद्ध केलं आहे.

वैभव देशमुख तू तो  बुलडाणा जिल्हे की शान है,,,

आम्हाला तुझा खूप अभिमान आहे.
जिओ मेरे दोस्त

सुनिल बांबल
चित्रकार

' पोही ' वरचा महादेव

चिखली शहरातील जुन्या मंदिरापैकी ' पोही ' वरचा महादेव हे एक मंदिर.
८ ते १० फुट उंचीचे हे मंदिर हेमाड पंथी प्रकारातील आहे. मंदिरावर नक्षीकाम नाही मात्र मोठ मोठे दगडावर दगड ठेऊन हे मंदिर बांधकाम आहे.पूर्वी हे काळ्या पाषाणात काळेशार उठून दिसे. मंदिरात पिंड आहे बाहेर नंदी ,,,सध्या ते MIDC मध्ये गेल्याने त्या मंदिराचा जीर्णोद्धार झाला आहे,त्याची रंगरंगोटी केली आहे.
पूर्वी या मंदिराजवळ भंडारे व्हायचे,,,'रोडगे' आणि वरण ,वांग्याची भाजी असा मेनू असायचा. मी त्यावेळी आवर्जून या भंडाऱ्यात जायचो. आता तेथे भंडारा होतो कि नाही माहित नाही.
एक वेळ भेट देण्यासारख मंदिर,,,,अवश्य जा

या मंदिराच्या समोर एक बारव मोडकळीस आलेला आहे.MIDC ने त्या बारवाचा ही जीर्णोद्धार केल्यास त्याला पूर्व सौंदर्य प्राप्त होईल. 

प्रवास वर्णन

चित्रकार सतिष पिंपळे यांचे "अवघा रंग एक झाला " वाचले. त्यातील काही ठिकाणाविषयी वाचले ,,,त्या ठिकाणांना भेट देण्याचं मनासी ठरलं.मात्र इतक्या लवकर भेट देणं होईल हे माहित नव्हतं.
हिवरखेड ला लग्नानिमित्ताने आलो होतो,,,,लग्न आटोपले अन मी अकोली जहांगीर ला जायचं ठरले.
मी आणि माझे सासरे आम्ही दोघे सकाळी तयारी करून निघालो.
रस्त्यातच भास्कर महाराज संस्थान,आडगाव लागले. तेथील वातावरण शुद्ध आणि प्रसन्न होत आणि मंदिर रचना पुरातन पद्धतीची होती.
बाजूनेच द्वारकेश्वर मंदिर होत त्याची बांधणी खूप वेगळी वाटली, बाजूने अजून एक उंच मंदिर आहे त्याच्या समोर भग्नावस्तेतील चौकोनी आकाराची, विहीर आहे.आत उतरायला पायऱ्या आहेत. मात्र या विहिरीत पाणी नाही, केर-कचरा आहे.एक बाजू ढासळली आहे. द्वारकेश्वर मंदिरासमोर दीपमाळ आहे.,,,,सर्व परिसर बघून आम्ही पुढच्या प्रवासाला लागलो.
अकोट हुन अकोली जहांगीर ला गेलो तेथे गावात पोचलो असता तेथील गावकऱ्यास विचारले ,,,गजानन महाराज यांनी सजल केलेली विहीर कोठे आहे ?
गावकऱ्यांचे उत्तर एकूण मी अवाक झालो, काय सांगावं सुचेना. त्या विहिरी विषयी मनात संभ्रम झाला.
गावकऱ्याने म्हंटले तुम्हाला कोणती विहीर बघायची ?
मी म्हंटले ,,,,,कोणती म्हणजे ?
महाराजांनी सजल केलेली.
तो म्हणाला,,,,,आमच्या कडे दोन विहिरी आहेत. एक गावात आहे अन एक गावाबाहेर पाच ते सहा किलोमीटर दूर आहे. रस्ता थोडा कच्चा आहे पण तुमची ऍक्टिवा जाईल व्यवस्थित.
मी विचार केला अगोदर गावाबाहेरची विहीर बघू अन परत आलो कि गावातली बघू.
मात्र तो रस्ता आम्ही विचार केला त्यापेक्षा खूपच खराब होता. पाऊस पडलेला असल्याने बऱ्याच ठिकाणी मागे बसलेल्यास उतरावे लागले. रस्त्यावर पाणी चिखल असल्याने चाक घसरत होती.
रस्त्यानं कुणी दिसत हि नव्हतं,,आम्ही पुढे पुढे जात होतो.
एका शेतात ट्रॅक्टर ने शेती ची काम चालली होती त्यांना विचारले ,,,ते म्हणाले जा समोर च आहे.
पण ठिकाण काही दिसेना.
पुढे दोन मोटरसायकल स्वार दिसले त्यांना विचारले ते बोलले जेवढे आले तेवढेच पुढे आहे.आम्ही म्हंटले महाराज आपली परीक्षा तर घेत नाही ना.
अस म्हणून पुढे चालत राहिलो. पुढे आल्यावर थोडं मंदिराचं शिखर अन काही भाग दिसल्यावर बर वाटलं .
जवळ आल्याच समाधान मिळालं,,,,
तेथे गेल्यावर विहिरीचं थंडगार पाणी काढून फ्रेश झालो.अजून एक बादली पाणी काढलं,,,मनसोक्त थंडगार पाणी पिऊन तृप्त झालो. मंदिरात गजाननाचे दर्शन घेतले, आणि बाहेर येऊन न राहवून एक आठवण म्हणून एक फोटो घेतला.

आम्ही कच्च्या रस्त्याने परत न जाता पोपटखेड रोड ने अकोट ला पोचलो.
अंजनगाव च्या रस्त्याने येताना भुईमूंग च्या शेंगा विकत घ्यायचं ठरलं होत.शेतात शेंगा काढन चालू होत. पण मार्ग वेगळा निवडल्याने शेंगा घ्यायचं राहून गेलं अस मनासी वाटून जाते न जाते तोच मागून एक ट्रॅक्टर येत होत त्यात शेंगा होत्या ,,,त्यांनी पन्नास रुपयात भरपूर शेंगा दिल्या.
आणि परतीच्या प्रवासाला लागलो.

गजानन महाराज च्या विहिरीला भेट देऊन हिवरखेड ला परतलो त्या दिवसी मुक्काम ठोकून दुसऱ्या दिवसी परतीचा प्रवास सुरु झाला.
मी दोन महिने यशवंत ला जी डी आर्ट ला शिकवायला होतो ,,,,,तेव्हा शीतल नावाची विद्यार्थिनी होती.,तीच गाव हिवरखेड च्या आसपास आहे तेव्हा मी तेल्हारा ला निघालो असता मी सहज माझ्या स्टूडेंट शीतल ला फोन केला. तेव्हा तिने सांगितले या सर माझ्या घरी. मॅडम सोबत आणल्या का नाही . तिने एकदा सांगितले होत तीच गाव हिवरखेड पासून जवळच आहे ,,,,तिच्या वडिलांनी रस्ता सांगितला ,,,,जवळपास 10 किलोमीटर अंतर होत. रात्री पाऊस पडलेला असल्याने नदी ला पूर येऊन गेला होता रात्री पुलावरून पाणी वाहिले होत. रस्तावर काट्याच्या काड्या आणि इतर घाण वाहून आलेली होती. त्यांनी सांगितल्या प्रमाणे रस्ता विचारात विचारत मी कोलद ला पोचलो. त्यांच्या घरी पोचलो,,,घर बघितले.
जुन्या पद्धतीच पण छान ठेवलेले घर होत ,,,मागे छोटसं गार्डन होतं,,,त्यात गुलाब ब्रम्हकमळ आणि बरीच वनस्पती होत्या. बाजूनेच त्यांचं नवीन घर बांधकाम चालू होत,,,मात्र त्यांनी जुने धाब्याचे घर हि जपले होत.या घराचे खास वैशिष्ट्य असते,, उन्हाळ्यात ते तापत नाही आणि हिवाळ्यात गरम राहते.
चहा घेत नाही म्हंटल्यावर शीतल च्या आई ने पोहे केले ,,,,मस्त इंदोरी पोहे. थोडीसी साखरेमुळ पोहे ला गोडवा होता,,,सोबत सोन पापडी हि होती.
शीतल चे बाबा शेतातून घरी आले होते ,,,त्यांच्या शेतातील भुईमूंग च्या शेंगा काढण्याची गडबड चालू होती.
बराच वेळ गप्पा झाल्या. शीतल चे बाबा-आई ,काका-काकू ,,,आणि भावंडाना भेटून छान वाटले.
शीतल ची बहीण साक्षी हि छान चित्र काढते.drawing आणि colour हि सुरेख करते.भाऊ सद्या 10 च्या निकालाची वाट बघतोय. शेतातून आणलेल्या शेंगा सोबत दिल्या. गुलाब बाबा विषयी माहिती दिली जाताना भेट देण्यास सांगितले ,,,,पुढील रस्ता कसा ते हि सांगितले.
जाताजाता मला त्यांनी रस्ता दाखविला ,,,,ते शेताकडे गेले अन मी गुलाब बाबा मंदिरास धावती भेट देऊन काही फोटो घेत पुढील प्रवास सुरु केला.

गुलाब बाबा मंदिर परिसर बघून थेट वरवट बकाल आणि पुढे शेगाव. रस्ता चांगला असल्याने बर्यापैकी वेगाने निघालो होतो.
शेगाव आल्यावर कलश दर्शन घेत मी खामगाव कडे निघालो ,,,,अर्धा टप्पा पार झाला होता मी बर्याच वेळा तेथून जात असताना Sanjay Gulhane यांच्या घरी भेट देत पुढे जायचो ,,,,पण या वेळी मी Prakash Kute यांना भेटायचं ठरवलं.
फेसबुक वर बोलताना मी त्यांच्याकडून मोबाईल नंबर घेतला होताच फोन केला त्यांनी ते घरीच आहे अस सांगितले.
बस थांब्यावर थांबायचं ठरल.
ते आल्यावर त्यांच्या सोबत त्यांच्या घरी जायचे होते.
मग काही वेळ वाट बघून झाल्यावर ते आले ,,,,फेसबुक वरील एखादी व्यक्ती प्रत्येक्षात भेटल्यावर काय आनंद होत असेल ते त्या दिवसी कळले.

खर तर मी त्या दिवशी पहिल्या फेसबुक मित्राला भेटत नव्हतो.
त्यांच्या घरी गप्पा झाल्या ,,,चित्रकलेचे शास्त्रीय शिक्षण न घेताही चित्रकलेत पेंटर म्हणून आयुष्य जगणारे ,,,आपल्या मुलांना उच्चशिक्षण देणाऱ्या महान व्यक्तिमत्व माझ्या समोर होते ,,,विविध गोष्टीवर चर्चा करत होतो तो पर्यंत त्यांच्या पत्नीने स्वादिष्ट भोजन बनविले.
आमरस , कढी , कांद्याची चटणी ,पापडाचा खुडा ,चपाती ,,,,सर्व काही
दुपारच्या जेवणाची वेळ झालीच होती,,,,,न लाजता भरपेट जेवलो.
तुप्त झालो ,,,एका मोठया मनाच्या कुटूंबास भेटलो होतो मी.
यांना भेटण्याच एकमेव कारण म्हणजे ते माझ्या चित्रांना ज्या कॉमेंट करायचे त्या थोड्या हटके आणि साहित्य ची जोड देऊन असायची .
खूप दिवसा पासून भेटण्याची इच्छा होती,,,,,ती पूर्ण झाली.
त्यांची झाडविषयी ची ओढ पाहून मला चांगले वाटले ,,,बाहेर गुंज पत्ता चा वेल होता, त्याचे पान गोड लागतात ,,,गुंज च्या काही बिया घेतल्या होत्या मी न विसरता.
जेवणा अगोदर एक वॉटर कलर चित्र त्यांना भेट म्हणून केलं.
गप्पा संपत नव्हत्या पण मी पुढे घरी जायला अंधार होईल म्हणून आवरते घेत निरोप घेतला.

शब्दसुमने

चंद्रशेखर गोखले सर यांनी माझ्या चित्रावर शब्दसुमने उधळत माझा आत्मविश्वास वाढविला .....त्यांचे शब्द जसेच्या तसे मी माझ्या ब्लोग वर टाकत आहे,,,,सोबत ज्या चित्राविषयी त्यांनी लिहिले ते चित्र ही .....सर धन्यवाद ,,तुम्ही माझे चित्र share करून माझ्या कलेचा गौरव केला. खूप खूप धन्यवाद.


 त्यांचे माझ्या चित्राविषयी चे शब्द जपण्याचा छोटासा प्रयत्न ,,,

 सुनीलच्या या चित्रात विलक्षण अर्थ सामावलेला आहे, ग्रंथ लिहून जी गोष्ट अपूर्ण राहू शकेल ती याने याचित्रात मोठया कल्पकतेने पूर्णत्वास नेली
मराठी भाषेत श्लेष हा जो एक रम्य कल्पक प्रकार आहे तो याने याचित्रात आणलाय.( स्त्री आणि माता ).
मुलाला झोळीत घालून कष्ट करणारी माता हा तसा पुरातन तितकाच सवयीचा झालेला विषय अधोरेखीत करताना त्याने दाखवलेली रसिकता ही त्या त्याच्या व्यक्तिमत्वात असलेली तरलता आहे,निव्वळ चित्राकार म्हणून मिळवलेली कामातली सफाई नाही.त्या झोळीची रचना त्या बाईचं पाठमोरं असणं आणि डोक्यावरच्या ओझ्याचा भास, तसच झॊळीत आईच्या भरवशावर निवांत झोपलेला जीवही .. जागतीक पातळीवर दखल घ्यायला लावणारं चित्र आहे
चिखली सारख्या छोट्याशा गावात राहून हा चित्रकार आपली साधना करतोय... बायकोची भक्कम साथ ही त्या कलाकाराची खरी ताकद आहे
पण आपण सुद्धा अशा कलाकराना जगासमोर आणण्यासाठी काहीतरी विचार करणं आणि विचार कृतीत आणणं गरजेचं आहे
सुनील मला खात्री आहे श्री गजाननाच्या कृपेनं तू नक्कीच यश किर्तीच्या शिखरावर पोहोचशील याची मला खात्री आहे... (हा लेख लेखक-कवी श्री चंद्रशेखर गोखले यांचा ४ एप्रिल २०१७ ला फेसबुक वरील आहे. ) 

जुन्या रचनेत नव्या रंगाची भर

पूर्वी माझे काही चित्र एका कला रसिक ने विकत घेतली होती,,,मग कालांतराने मी त्यांना काही माझ्या चित्राच्या प्रतिमा पाठविल्या ,,,,त्यातील एक चित्र त्यांना आवडले. मात्र त्यात काही बदल करून पाहिजे होते त्यांना. मी त्यांना बदल करून देतो म्हंटले,,,मात्र ,,,ते करत असताना माझ्याकडून प्रमाणाबाहेर बदल झाले आणि त्या चित्राचं जुने सोंदर्य गेले. 
त्यांनी मला काही रंग काढून त्यात दुसरे रंग टाकायला सांगितले पण माझ्याकडून तिसरे रंग टाकले गेले. 
ते पूर्वी सारख दिसत नसल्याने त्या चित्राची वाटचाल तेथेच थांबली . त्या कलारसिकास हे चित्र फारसे आवडले नाही नंतर ते घेण्यास त्यांनी नकार दिला.
मग मी ते चित्र पूर्ववत करण्याचा प्रयत्न केला.
आणि
पूर्वीच सोंदर्य जाऊन नव्याने हे चित्र आपणासमोर आहे.
या व्यवहारात मला नवं शिकायला मिळाल.
आणि त्या जुन्या रचनेत नव्या रंगाची भर पडली.